Ποίημα τοῦ Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ
(Πρώτη
δημοσίευσις στὸ 21ον τεῦχος τοῦ
περιοδικοῦ τῆς Φ. ΛΕ. ΦΑ. ΛΟ.)
Τὸ δείλι τὸ χειμέριο, φλόγα πίσω ἀπ’ ὀξεῖες σκεπὲς
καὶ καμινάδες ξέχωρ’
ἀπ’ τὴν γκρίζα τούτη σφαῖρα,
ἀνοίγει πύλες διάπλατες
χρόνου ἀπ’ τὴν μνήμη πέρα
μὲ μεγαλεῖα ἀλλοτινὰ
κι’ ἐπιθυμίες θεϊκές.
Θαύματα προσδοκώμενα
καῖν στὶς βαθειὲς κεῖνες φωτιές,
γεμᾶτα περιπέτεια κι’
ὄχι ἄσπιλ’ ἀπὸ τρόμο·
σφιγγῶν ἀράδ’
ἁπλώνεται, καθάριο δείχνει δρόμο
πρὸς πυργοτείχη ποὺ
δονοῦν νότες λυρῶν ἀλαργινές.
Ἡ γῆ ’ναι ποὺ τὸ νόημα
τῆς ὀμορφιᾶς θάλλει λαμπρόν·
ἐκεῖ ποὺ κάθε ὀρφανὴ
ἀνάμνησι πηγάζει,
ἐκεῖ ποὺ ὁ μέγας
ποταμὸς Χρόνος πορεία χαράζει
καὶ πλέει στ’ ἀχανὲς
κενὸ μ’ ἀστρόφωτες ῥοὲς ὡρῶν.
Στ’ ὄνειρο τὴν
ζυγώνουμε – Μὰ γνῶσις παλαιὰ θρυλεῖ:
Τοὺς δρόμους της δὲν
λέρωσε, ποτέ, περπατησιὰ θνητή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου