Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

Ὁ «ἄφωνος»

Ὁ «ἄφωνος»

σιγ΄

Παντέρμο τὸ νεοκλασσικό, νυχτιὰ κι’ ἀνάλαφρα φυσᾷ,
στὸ ἀντικρυστὸν ἀλσύλλιο σταθμεύω μοναχός μου.
Τὸ πήγαιν’ ἔλα ἰχνηλατῶ, τρεῖς ἑβδομάδες στὴν σκοπιά,
ὅλοι τὸν ξέρουν «ὁ ἄφωνος» στὸν βοῦρκο τοῦ ὑποκόσμου.

Ἡ μῦγ’ αὐτὸς ἡ ἀράχνη ἐγώ, ἐγὼ ἀητὸς κεῖνος λαγός,
φίδι τὸν ζώνω, ποντικός, γυρεύω νὰ δαγκώσω.
Τὸν γύρω κόσμον ἔσβησα, σκοτάδι, μόνο ἐγὼ κι’ αὐτός,
μόλις τὸν πλέξω στὸν ἱστὸν ἀγρίως θὰ τὸν γραπώσω.

Θὰ ἔσπειρε τὸν θάνατον, ἀπόψε Κύριος οἶδε,
τὸ ἑρπετὸ ὁ ναρκέμπορος, ἐφιάλτες γιὰ ὄνειρα πωλεῖ...
Στὴν πόρτα κοντοστάθη, νά, παίζει στὴν χοῦφτα τὸ κλειδί,
δὲν ξεκλειδώνει, ἐδῶ κοιτᾷ; Πανάθεμά τον, μ’ εἶδε;

Κι’ ἡ φρίκη ἀμόλευτη χυμᾷ, μουδιάζει τὸ μυαλό μου,
καὶ τρέμοντας γοργόσκυψα, ζύγιζα τ’ ὅπλ’ ὣς τὴν αὐγή.
Γιατ’ εἶδα μιὰ στὸ ξύπνιο μου καὶ μύριες στ’ ὄνειρό μου
ποὺ τὸν ἀγέρα ὠσμίστηκεν... ἡ γλῶσσα του διχαλωτή!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου