Χειμῶνας τοῦ 1992

Χειμῶνας τοῦ 1992

ροζ΄

Νεοκλασσικό, * διάλειμμα στὸν ἐξώστη,

λέει ἀνέκδοτα * ἡ ἀνύποπτή μου ἀγάπη

καὶ καπνὸ φυσᾷ· * γελῶ κι’ ἀνάβω κι’ ἄλλο.

Ὀνειροπολῶ * πλησίον κρημνοῦ ἐρεβώδους

καὶ μὲ τὸν ἥλιον * κατάμματα ἐλπίζω.

Κοντάκιον ἢ μπαλλάντα

Κοντάκιον ἢ μπαλλάντα

ροϚ΄

Τὸ κοντάκιον * ἀρχαῖος ἦτον ὕμνος

τῶν φιλοχρίστων· * ἐν ἀρχῇ προοίμιον,

οἶκοι κατόπιν, * κι’ ἕκαστον οἶκο κλείνει

τὸ ἐφύμνιον, * τὸ ἴδιο πάντα σ’ ὅλους.

Τὸ πρῶτο γράμμα * κάθ’ οἴκου σχηματίζει

ἀκροστιχίδα, * ῥῆσιν, ὄνομα, φράσιν.

Σκεῦος λόγου ἁβρό, * ποὺ αἰῶνες λησμονήθη,

δύναται ὕψος, * δύναται μεγαλεῖον!

Πῶς νὰ τραγουδῶ * τὸ θώρι τὸ γυμνό σου;

Φέρεις τῆς κυρᾶς * τῆς Κύπριδος τὲς χάρες,

κάλλος σαρκοθὲν * ποὺ Κάλλος ἀναβλύζει.

Μὲ κοντάκια, * θαῤῥῶ, πλειότερο ἀξίζει

παρὰ μ’ εὐτελεῖς * φραντσέζικες μπαλλάντες.

Ἀπὸ καὶ πρὸς

Ἀπὸ καὶ πρὸς

ροε΄

Πλήρωσ’, ἐν σιωπῇ, * κατηφὴς στὸ ταμεῖο

φόρον ὁ φτωχὸς * κι’ εὐθὺς τὰ μετρηθέντα

παρεδόθησαν * νὰ μετρηθοῦν καὶ πάλι

ἀπ’ τῆς γλώσσαργης * ξερακιανῆς τσιγγάνας

τὰ κατάφορτα * καὶ χρυσωμένα χέρια.

Εἰς Φίλιππον

Εἰς Φίλιππον

ροδ΄

Σκιάζεται ὁ μέγας βασιλεὺς κι’ οἱ πόλεις σὲ φοβοῦνται,

κι’ ἀνέμυαλοι σὲ μάχονται, τυφλοὶ καταλαλοῦν σε,

κύρης τοῦ κόσμου μὴ γενῇς καὶ πρωτοβασιλέας.

Μὰ ἐσὺ πλεμμάτιν ῥίχνεις τους, δίχτυ κρουστὸ τοὺς πλέκεις,

κι’ ἥσκιους γεννᾷς καὶ κυνηγοῦν, στοιχειὰ καὶ πολεμοῦν τα,

κι’ ὅλα ποὺ ἀνάντια σου ἐνεργοῦν, κατά των ἐνεργοῦν τα.  

Κόσμον, θαῤῥοῦν, φυλάττουσιν, στὰ κάστρη του βαστιῶνται,

κι’ ἐσὺ τὰ κάστρη προσπερνᾷς καὶ χτίζεις νέον κόσμον.

Δάση, γυρεύουν, κονταριῶν καὶ κουρνιαχτοὺς ἀλόγων,

τὴν Οἰκουμένην δὲν νογᾶν, ποὺ ὑφαίνει την ὁ νοῦς σου,

τῆς τέχνης σου ὁ ἀργαλειός, στημόνι μὲ τὸ ὑφάδι.

Κοῦπα χρυσῆ

Κοῦπα χρυσῆ

ρογ΄

Πῶς κοῦπα χρυσῆν ἀγάπης σὰν ὑψώνῃς

πίνουν καὶ φτύνουν ἢ προσπερνοῦν μ’ αὐθάδεια;

«Μοῖρα» μὴν εἰπῇς, «βουλὴ» μὴν πῇς καὶ «ἀνάγκη».

«Ἄδικο» νὰ εἰπῇς καὶ «ἀνήλεο» καὶ «κομμάτια…».

Ἀμὴ τὴν χρυσῆν τὴν κοῦπα σὺ νὰ ὑψώνῃς

πάλι καὶ ξανὰ καὶ συνεχῶς καὶ πάλι.